ROZDZIAŁ 60, Maju już wróciłem.

Przemoczeni weszliśmy do domu. Od razu poszłam się przebrać, a Piotrkowi dałam jedną z koszulek, którą kiedyś pożyczyłam na wieczne nie oddanie oraz jakieś spodnie dresowe, które kiedyś zostawił. Miał szczęście, inaczej chodził by w mokrym lub prezentował swoją wyżeźbioną klate i wysportowane nogi.
Z kubkami ciepłej herbaty usiedliśmy na kanapie. Przez chwilę milczeliśmy, nie wiedząc od czego zacząć rozmowę. Musieliśmy sobie sporo wyjaśnić, jednakże żadne z nas nie chciało lub nie wiedziało co powiedzieć.
Zdenerwowana ciszą podjęłam radykalne rozwiązania. Chwyciłam za pilot i włączyłam telewizor. Cudownie. Trafiłam na powtórkę finałowego meczu Polska-USA. Przypadek?
Pogoda za oknem nie rozpieszczała. Ulewa wezbrała na sile, tak, że za oknem nie było widać niczego oprócz ściany deszczu. Więc został nam tylko dom, kanapa i telewizor.
- dlaczego nic nie mówisz ? - Piter szturchnął mnie łokciem na tyle mocno, że prawie straciłam równowagę.
- a co mam mówić? - mruknęłam mieszać go spojrzeniem. Igrasz z ogniem, panie Nowakowski.
- cokolwiek - wzruszył ramionami przybliżając się do mnie.
- cokolwiek - powtórzyłam uśmiechając się.
Kiwnął tylko z politowaniem głową, a jego ręką szybko oplotła mnie w pasie.
- to był fajny mecz - oznajmił środkowy gdy rozpoczął się drugi set.
Oczywiście nie obyło się bez komentowania: tu za wysoko, tu znów za nisko, o! A tutaj Igła nie podszedł za blok...
- Piotrek nie dajesz mi oglądać - trzepnęłam go w ramie.
- nie nadaje się na komentatora? - zrobił minę podobną do tej które robią małe dzieci, gdy mają zamiar się rozpłakać. Doprawdy wzruszający widok.
- nie nadajesz - założyłam ręce na klatce piersiowej i czekałam na reakcje siatkarza.
I zaczęło się. Jego dłonie wodziły po całym moim ciele łaskotając mnie, a palce wbijały między żebra. Zaczęłam piszczeć, krzyczeć i kopać, ale to nie zdawało rezultatu.
- Heksa! Na pomoc - ledwie co udało mi się zagwizdać na psa.
Błyskawicznie pojawiła się obok nas. Dałam jej dyskretny znak, a już po chwili Heksa leżała na plecach Nowakowskiego. Pod wpływem pazurów, które wbiła w jego plecy, Piotrek uciekł z kanapy wyswobodzając mnie spod swego ciężaru.
- i ty przeciwko mnie? - zwrócił się do Heksy - a my się jeszcze policzymy - pogroził w moją stronę palcem.
- czekam.
Długo czekać jednak nie musiałam. Wysoki jak brzoza (Głupi jak koza) Nowakowski jednym ruchem przerzucił mnie sobie przez ramie i niczym kilo cukru wniósł na piętro. Drogi do mojego pokoju nie zapomniał, więc szybko się tam znaleźliśmy.
"Wisiał" kilka centymetrów nade mną, a jego oczy niemal wierciły dziury w moich. Serce zaczęło mi mocniej bić gdy jego twarz jeszcze bardziej zbliżała się do mojej. Całował inaczej. Całował jakby zaraz miał odejść. A przecież jeszcze zostaje..
- chce żeby było jak dawniej - wyszeptał kładąc się obok mnie.
Chwycił mnie za dłoń i splotł nasze palce. Trwaliśmy w ciszy. Znowu. Tylko ta cisza była inna. Magiczna. Przepełniona miłością.
- Maju już wróciłem - do pokoju wparował tata przerywając nam naszą chwilę zadumy.
Spojrzał na nas trochę krzywym okiem, ale chwilę później wychodził już z pokoju, dziękując Bogu, że nie będę już chodzić nieobecna i smutna. Dobrze, że nie wspomniał o nocnych maratonach płakania.
- chodźmy na spacer - zajęczał Piotrek.
- w ten deszcz? - uniosłam się na łokciach i wyjrzałam za okno. Pogoda dalej nie rozpieszczała.
- no a czemu nie?
Jego wspaniałe pomysły doprowadzą mnie do jakiś choróbstw. Później będzie narzekał, że kicham, smarkam i mam gorączkę.
Ale przecież nic nie zastąpi romantycznego spaceru w deszczu, przypieczętowany pocałunkiem nad brzegiem Bałtyku. Powiecie, że jak w bajce.. i macie rację. Bo to jest moje pokręcone życie, moja własna bajka, w której to ja jestem najwspanialszą księżniczką, a Piotr moim mega przystojnym księciem. I niech tak zostanie. Amen.